„Gej w wielkim mieście” to typowy chick lit, tylko w wydaniu gejowskim. Główny bohater (któremu autor nie nadał imienia) wyjeżdża ze swojego małego miasteczka na studia do Warszawy. Czuje się zagubiony, przerażony, niepewny i nie wie jak poradzić sobie w wielkim świecie. Chce jednak wyrwać się z rzeczywistości, dość patologicznego domu i realizować swoje marzenia o dziennikarstwie. Towarzyszymy mu podczas pierwszego roku studiów, kiedy staje się coraz bardziej pewny i świadomy siebie. Przeżywa pierwsze miłości i rozczarowania, nawiązuje przyjaźnie i poznaje miasto, które staje się jego nowym domem.
Na początku nawet się trochę w nim odnalazłam, bo pamiętam dokładnie jak zaczynałam studia i przeprowadzałam się do obcego miasta. Ale im dalej tym bardziej mieszane uczucia miałam. „Napisana z lekkością i humorem. Przełamuje stereotypy, poruszając tematy tabu. Nie sposób się oderwać!” zapewnia wydawca, a ja zastanawiam się jakie stereotypy zostały w tej książce przełamane. I nie wiem, bo z tych które znam to akurat wszystkie znalazłam. Ale może są jakieś, o których nie wiedziałam…? Jedno trzeba przyznać – trudno było mi się oderwać od lektury. Chociaż co drugi akapit miałam ochotę natrzaskać bohaterowi po pysku, żeby się opamiętał i przestał robić głupoty, to jednak mnie wciągało. To chyba kwestia języka, bo wszystko wydawało mi się bardzo realne i obrazowe, wsiąkłam w świat fikcji i jeszcze dłuższą chwilę po zakończeniu książki nie mogłam się z niego wyrwać.
Nie mam pojęcia co sądzić o „Geju w wielkim mieście”. Z jednej strony czytało się bardzo fajnie i lekko, jak to chick lit. Z drugiej bohater irytował mnie swoim zachowaniem, a wykreowany świat stereotypowością…
